ÇOCUKLAR NEYE İHİYAÇ DUYAR...
Evet... Her anne baba için cevabı aranan önemli bir soru. Çocuklar neye ihtiyaç duyar?
Hiçbir anne baba, sabah uyandığında çocuğunun hayatını berbat etmek için planlar yapmaz. Ne bir anne ne de bir baba, 'bugün mümkün olan her fırsatta çocuğumu azarlayayım, utandırayım ve küçük düşüreyim' demez. Tam tersine birçok anne ve baba sabahları şu kararı verir: 'Bugün huzurlu bir gün olacak. Bağırmak yok, tartışmak yok ve vurmak yok.' Ancak tüm bu iyi niyetlere rağmen istenmeyen savaş eninde sonunda tekrar patlak verir.
Anne ve babalık karşılıklı görüşmeyi gerektiren sonsuz küçük olaylar, periyodik çatışmalar ve ani krizler dizisidir. Bu görüşmeler, sonuçsuz kalmaz, kişiliği ve özsaygıyı olumlu ya da olumsuz yönde etkiler.
Bizler yalnızca ruh sağlığı yerinde olmayan ebeveynin, çocuğuna zarar verici bir tarzda karşılık vereceğine inanmak isteriz. Maalesef sevgi gösteren ve iyi niyetli ebeveynler bile çocuklarını suçluyor, ayıplıyor, alay ediyor, tehdit ediyor, kötü sıfatlarla adlandırıyor, cezalandırıyor, vaaz ve ahlak dersi veriyorlar.
Çocuklarıyla konuşmak ve ilişki kurmak için ebeveynlerin özel bir yönteme ihtiyaçları vardır. Ameliyathanede anestezi uzmanı bizi bayıltmadan önce cerrah bize 'cerrahlıkta çok fazla tecrübem yok fakat hastalarımı seviyorum ve sağduyudan yararlanıyorum' dese kendimizi nasıl hissederdik? Büyük ihtimalle paniğe kapılırdık ve canımızı kurtarmaya bakardık. Fakat bunu yapmak sevdiklerine ve sağduyularının yeterli olduğuna inanan anne ve babaların çocukları için pek kolay değildir. Tıpkı cerrahlar gibi ebeveynlerin de çocukların gündelik istekleriyle başa çıkma konusunda başarılı olabilmeleri için özel beceri öğrenmeleri gerekir. Neşter vururken dikkatli olan bir cerrah gibi, ebeveynlerin de kelimeleri kullanma becerisine sahip olmaları gerekir. Çünkü kelimeler bıçak gibidir. Kelimeler fiziksel olmasa da çok can acıtan duygusal yaralara yol açabilir.
Şemsiyesini evinizde unutan bir misafire ne deriz? Hemen peşinden koşar ve 'Neyin var? Ne zaman bize gelsen, bir şeyini unutuyorsun. Niçin kız kardeşin gibi olamıyorsun? Kardeşin ziyarete geldiğinde nasıl davranacağını bilir. Kırk dört yaşındasın! Hiç öğrenemeyecek misin? Ben senin arkanı toplayan bir köle değilim! Eminim ki eğer bedenine yapışık olmasa bir gün kafanı da unutacaksın bir yerlerde!' der miyiz? Misafire söylediğimiz şey bu değildir. 'Dağınık kafalı' sıfatını eklemeden ' Ayşe şemsiyeni unutmuşsun.' Deriz.
Ebeveynlerin misafirlere olduğu gibi çocuklarına karşılık vermeyi öğrenmeleri gerekir. Onlar sadece 'kendisi' olduğu için değerli olduklarını hissetmek istiyorlar. Bazen bir sarılma bazen bir göz kırpma bekli de oturup sessizce beklemek dahi yeterli olacaktır. Belki de anne baba olarak üzerimizde hissettiğimiz yükü bir kenara bırakıp; bazen sadece eğlenerek zaman geçirmeye bizim de ihtiyacımız vardır...
REHBERLİK SERVİSİ
Kaynakça: Anne Baba ve Çocuk Arasında-Dr. Haim G. Ginott
